بررسی ارتباط عادات پارافانکشن دهان با علایم اختلالات گیجگاهی- فکی

مقدمه: عادات پارافانکشن دهان از علل مهم مطرح شده برای بروز اختلالات گیجگاهی-فکی می باشند. هدف از این مطالعه، بررسی فراوانی و ارتباط هر کدام از این عادات با علایم اختلالات گیجگاهی- فکی بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی تحلیلی و مقطعی، 325 دانشجوی دندان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، از نظر وجود عادات پارافانکشن و علایم اختلالات گیجگاهی فکی مورد بررسی و معاینه قرار گرفتند. 9 عادت پارافانکشن شامل دندان قروچه، فشار دادن دندان ها روی هم، جویدن اجسام خارجی مثل مداد، جویدن آدامس، جویدن ناخن، خوابیدن یک طرفه، جویدن یک طرفه، جویدن عادتی زبان، لب یا گونه و دست زیر چانه گذاشتن مورد ارزیابی قرار گرفت و ارتباط آن با علایم اختلالات گیجگاهی فکی سنجیده شد. داده ها با ضریب همبستگی اسپیرمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: 91 درصد از دانشجویان مورد مطالعه، حداقل یکی از عادات پارافانکشن دهانی را داشتند. شایع ترین عادت پارافانکشن، آدامس جویدن (5/58 درصد) و سپس خوابیدن یک طرفه (5/54 درصد) و شایع ترین علامت اختلالات گیجگاهی فکی، صدای مفصل بود. بین فشار دادن دندان ها روی هم، دندان قروچه، جویدن یک طرفه، جویدن زبان، لب یا گونه و جویدن ناخن با علایم اختلالات گیجگاهی- فکی ارتباط معنی داری دیده شد. نتیجه گیری: مشابه بعضی از مطالعات دیگر، بعضی عادات پارافانکشن مرتبط با علایم اختلالات گیجگاهی-فکی بود. توجه بیشتر به شناسایی این عادات و رفع آن، اهمیت زیادی در پیشگیری و درمان بیماری های گیجگاهی فکی دارد.